William Barclay (5 December 1907, Wick - 24 January 1978,
Glasgow) was een Schotse professor in Goddelijkheid en Bijbelkritiek aan de universiteit van Glasgow.
Door de veroveringen van Alexander de Grote was het Grieks in vrijwel de hele beschaafde wereld de meest gesproken taal in de tijd dat het Nieuwe Testament geschreven werd.
Door Barclays grote kennis van de Griekse taal en de samenleving in die tijd, zijn de commentaren die hij geeft van grote toegevoegde waarde. Ze geven inzicht in hoe de woorden van Paulus en de andere auteurs van het Nieuwe Testament moeten worden geïnterpreteerd.
Deze commentaren zijn een bron van inzicht en inspiratie voor mij. Daarom deel ik ze graag met je
Er is nauwelijks een andere passage die zo duidelijk laat zien wat er met een man gebeurt als hij God buiten beschouwing laat. Het is niet zozeer dat God je oordeelt, het is meer dat je het oordeel over jezelf afroept door God geen plaats te geven in je leven.
Als een mens God uit zijn leven bant, wordt hij een bepaald soort mens, deze passage is een van de meest verschrikkelijke beschrijvingen in de literatuur van het soort mens dat hij dan wordt.
Because his comments and explanations are simple yet elegantly put. Insightful and inspiring. That's why we want to share his work with you.
Never a man magnified his office as Paul did. He did not magnify it in pride; he magnified it in wonder that God had chosen him for a task like that. Twice in the opening words of this letter he lays down the greatness of his privilege.
When Paul summoned one of his henchmen to a task, he always began by setting forth his own right to speak and, as it were, laying again the foundations of the gospel. So he begins here by saying certain things about his apostleship.